Omršaveli vukovi – uznemireni glađu, poklekli pred jačim autoritetima, vođama čopora ljudi, najsurovijim primercima – pognute glave i povijenog repa, beže u stranu k ćoškovima kaveza, uhvaćeni nemirom. Posmatraju ih ljudi, posetioci zoo-vrta, bacajući zadivljene poglede, pune strahopoštovanja, ali i oholosti i prezira.
Miris životinjskog izmeta, mokraće i tela, uvlači se u ustajale bare, u jezerca, u kućice za spavanje, u travu prekrivenu maslačkom i belim radama, i raznosi se blagim beogradskim povetarcem do obližnjih terasa i potamnelih, na pojedinim mestima okrnjenih ili otpalih fasada.
Na raskrsnici sa tramvajskim šinama ljudi žure sa kesama, pijačnim torbama i putnim koferima. Tramvaji odjekuju zvonjavom skretanja i brzinom prolaska. Jutarnje sunce se smeši romskoj dečici na raskrsnici kod obližnjeg vrtića, čiji izgled podseća na aristokratska vremena. Prose kraj kola, ili pokušavaju da očiste šoferšajbne nervoznih vozača čiji pogled odaje nerazumevanje i prekor, ljutnju i psovanje, žaljenje ili ravnodušnost. Poneko dâ dozvolu i sitninu, pre nego što krene dalje.
Sve se to čuje i primeti jednim odlaskom do zoo-vrta na Kalemegdanu, omiljenom mestu za šetnje, romanse, vožnje biciklom i partije šaha. Treba poznavati istoriju te velike zelene površine, tvrđave, njenih bedema i kula, skrovitih bunkera, kao i muzeja, galerija, kafana, noću osvetljenih svetiljkama i fenjerima, oko kojih obleću rojevi sitnih mušica u brzom luku.
Spomenici podignuti velikanima, uzdignuti ka slobodi, ka neboplavoj boji visine, iznad krošnji drvoreda, kao da kamenom govore. Crna kapija sa šiljcima i krstom, koja se vidi pokraj crkve Ružice obgrljene zelenožutim bršljenom, postavljena je ukoso od crkve Sv. Petke, do koje vernici dolaze u grupama i pojedinačno, noseći darove, tražeći milost i oproštaj, iznureni težinom krsta i penjanjem uzbrdo ka zidinama utvrđenja, uz tu, na tom mestu, opasno strmu kaldrmu.
Marija Stojiljković Marstoj
Нема коментара:
Постави коментар